هنرمند: مصطفی دهقانیان متولد ۱۳۶۰ شیراز است او دانش آموخته رشته فیلمبرداری از دانشگاه هنر تهران است و عضو انجمن فیلمبرداران فیلم کوتاه خانه سینماست. دهقانیان از سال ۸۳ تاکنون چندین نمایشگاه عکس گروهی و انفرادی داشته است و این بار عکس‌های پولارویدی خود را در گالری دنا به روی دیوار برده است. «دوم‌های شخصی» عنوان این نمایشگاه است که می‌گوید: تصویرها دائما در ذهن ما ساخته می‏شوند، تغییر می‎کنند و جان می‏دهند. تماس با آنها معنایی را شکل می‎دهد، مقصود از تماس، آن شکل مادی است که پیام در آن جای می‎گیرد و به مخاطب یا گیرنده می‏رسد؛ شکلی که در برداشت یا دریافت گیرنده تاثیر زیاد و گاه تعیین‎کننده دارد. تصاویر در کنار هم تاویل‎های متنوعی را به ذهن متبادر می‎کنند و هر تاویل در حکم انطباق است. با مصطفی دهقانیان درباره این نمایشگاه به گفتگو نشستیم؛

کمی درباره این نمایشگاه که «دوم‌‌های شخصی» نام دارد برایمان بگویید؟

این مجموعه برآمده از فضاها و تصویرهای ذهنی من است که به شیوه استیج فوتوگرافی کار شده است و چون عکس‌های پولاروید تک نسخه هستند مجموعه خاص‎تر شده است.

عکس‌های شما همانطور که خودتان هم اشاره کردید به نوعی خاص هستند. چقدر این عکس‌ها فضای ما به ازای بیرونی دارند؟

از آنجا که این تصاویر کاملا ذهنی هستند تنها راه نشان آنها استفاده از استیج فوتوگرافی بود. این عکس‎ها در مقاطع مختلف شکل گرفته‎اند و هر بار روی یکی از آنها کار کرده‎ام، ممکن است این تصاویر از یک داستان یا فیلم آمده باشد، اما همه آنها شخصی شده‎اند، ارجاع مستقیمی به چیزی ندارند و به همین دلیل نمی‎توان گفت که آنها دقیقا به چه فیلم، نقاشی یا کتابی اشاره دارند.

با توجه به این که امروز دوربین‌های دیجیتال به شکل جدی در فضای عکاسی مورد استفاده قرار می‌گیرند، چرا به شیوه عکاسی پولاروید کارکردید؟

نخستین بار با یک دوربین پولاروید جدید یکی از این عکس‏ها را کار کردم اما چون این دوربین‎ها دیجیتال هستند، رگه‌های شارپی دارند و فضایی که از پولاروید انتظار داریم را ایجاد نمی‏کنند احساس می‏کردم که به نوعی با یک پولاروید مصنوعی مواجه هستند به همین دلیل یک دروبین پولاروید قدیمی که امکانات لازم برای عکاسی دراختیار من می‏گذاشت تهیه و کارم را شروع کردم. پولاروید تنها دوربینی است که به ما اثری تک نسخه ارائه می‏کند و عکس‎های آن غیر قابل تکثیر است. نکته دیگر آن آنکه به لحاظ فرم اندازه کوچک عکس‎های پولاروید برای من بسیار مهم بود. در واقع در این عکس‎ها که اکثرا نماهای باز هستند، نشان دادن این وسعت در فضای کوچک پولاروید به نوعی چالش‎برانگیز بود. جزییاتی که در عکس‎ها وجود دارد مخاطب را ترغیب می‏کند که آنها را در ابعاد بزرگ بخواهد، اما عکسی که به او ارائه می‏شود همین اندازه است. به هر حال فرم و محتوای اثر را به هیچ‌عنوان نمی‎توان از هم جدا کرد و محتوایی که مد نظر من بود در این فرم و ابعاد بیان شده است.

این عکس‌ها به لحاظ موضوعی چقدر با هم ارتباط دارند؟

این عکس‌ها به لحاظ موضوعی با هم ارتباط دارند و این طور نیست که بتوان گفت نمایشگاه از چند مجموعه عکس مجزا تشکیل شده است و همه عکس‎ها با هم ارتباطی دارند. کار با پولاروید در بعضی مواقع می‎تواند چالش‌برانگیز و غیر قابل پیش‌بینی باشد. به هر حال همه ما در آلبوم‎ها پولاروید دیده‎ایم و این عکس‎ها برای ما خاطره‌انگیز هستند. از سوی دیگر هنرمندان بزرگی در دنیا با پولاروید عکاسی کرده‎اند و در میان آثار آنها عکاسی طبیعت و استیج نیز دیده می‏شود. این کار برای من ویژگی‎های خاص خود را داشت به عنوان مثال موضوع رنگ در پولاروید برای من بسیار مهم بود، هرچند گاه در جریان ظهور عکس رنگ‎ها تغییراتی می‎کردند، اما همه این‌ها برای من جالب توجه بودند و البته تا ۸۰ درصد، به رنگ‎هایی که در ذهن داشتم دست پیدا کردم.

دراین نمایشگاه چند عکس به روی دیوار رفته است؟

۱۳ فریم عکس پولاروید به نمایش گذاشته شده است که همه آنها تک نسخه هستند.