تا بارگذاری کامل صفحه صبور باشید...
اگر مدت زیادی منتظر مانده اید F5 را بفشارید!

آرشیو شماره های گذشته روزنامه هنرمند

  • هنرمند را دنبال کنید!

  • یادداشت

  • آخرین نوشته ها

    • بررسی «هنرمند» درباره سوء استفاده برخی برنامه‎سازان تلویزیون از مخاطب
      7155 بازدید
    • نقدی بر سرود تیم ملی فوتبال به نام «یازده ستاره» برای حضوردر جام جهانی
      5901 بازدید
  • 4759

    جمعه 19 فوریه 2016 - 20:18

    3225 بازدید

    شماره 438

     

    علی نجفی| قطار سی و یکمین جشنواره موسیقی فجر به ایستگاه آخر رسید. با اتمام اجراهای مختلف موسیقی در ۱۰ شب و روزی که برای اهالی موسیقی کشور است، امشب مراسم اختتامیه جشنواره سی و یکم در تالار وحدت برگزار می‌شود و ضمن معرفی برگزیدگان جایزه «باربد» احتمالا حمیدرضا نوربخش برای جشنواره سی و دوم نیز ابقا خواهد شد. اگر این اتفاق رخ دهد می‌توان امیدوار بود جشنواره سی و دوم از لحاظ کمی ‌و کیفی پیشرفت چشم‌گیری داشته باشد.

    دوره سی و یکم جشنواره را می‌توان دوران پوست اندازی جشنواره موسیقی فجر نامید. دوره‌ای که یک سری قوانین نانوشته و روش‌های غلط کنار گذاشته شد و با جسارت مدیران برگزارکننده‌اش توانست مسیری جدیدی را در فضای موسیقایی کشور بوجود بیاورد. قبل از برگزاری جشنواره در یادادشتی ضمن لزوم حمایت و همدلی همه جانبه اهالی موسیقی از حمیدرضا نوربخش اشاره کردیم که برای نتیجه گیری زود است و باید منتظر ماند تا جشنواره به ایستگاه آخرش برسد، آنگاه می توان تمام جوانب مدیریت سی و یکمین جشنواره موسیقی فجر را بررسی کرد. حال زمان آن رسیده که نگاهی به اقدامات و تغییرات انجام شده بیندازیم و عملکرد نوربخش را مورد نقد و بررسی قرار بدهیم. لذا از چند منظر می‌توان به این موضوع نگاه کرد:

    1. بزرگترین ضعف سال‌های اخیر جشنواره موسیقی عدم حضور اساتید و بزرگان در این رویداد مهم هنری کشور بود و صرفا جشنواره موسیقی بدل به فستیوالی با سطح کیفی پایین و حضور هنرجویان موسیقی شده بود که در آخر هم با لوح و تندیسی به فراموشی سپرده می‌شد. اما در این دوره حضور حمیدرضا نوربخش و تعاملش با اهالی موسیقی و به گفته خودش هزینه کردن از اعتبار شخصی‌اش باعث شد تا نام‌های آشنایی در جشنواره سی و یکم به روی صحنه بیایند. وقتی متوجه می‌شویم گروه‌هایی که در این دوره حضور داشته‌اند دستمزد زیادی نگرفته‌اند و حتی قرار بوده از فروش بلیت درصدی دریافت کنند، این نکته هویدا می‌شود برای اهالی موسیقی پول و درآمد در الویت نیست و فقط کمی‌احترام و تعامل می‌تواند باعث همدلی و همراهی موزیسین‌ها با رویدادهای مهم هنری کشور شود.
    2. کم شدن بودجه جشنواره سی و یکم نه تنها باعث دلسردی مدیران برگزاری نشد بلکه با برنامه‌ریزی و حضور گروه‌های پرمخاطب باعث رکورد شکنی فروش بلیت در جشنواره موسیقی فجر هم شد. پس وقتی مدیری از جنس موسیقی باشد و ذائقه مخاطب را درست تشخیص دهد، می‌تواند موسیقی را در سبد فرهنگی خانوارها جای دهد.
    3. بخش بین‌الملل جشنواره سی و یکم هم نقطه عطفی در جشنواره موسیقی فجر بشمار می‌رود. حضور گروه‌های معتبر و مدیران برجسته جشنواره‌های خارجی در این دوره خود فرصت مغتنمی ‌را در اختیار اهالی موسیقی قرار داد تا با معرفی هرچه بیشتر موسیقی ایرانی و تبادل فرهنگی با دیگر ملل، مسیر جدیدی برای حضور موزیسین‌های ایرانی در جشنواره‌های معتبر خارجی بوجود بیاورد.
    4. نظم در جشنواره سی و یکم کاملا مشهود بود و غیر از سه کنسرتی که دلایل لغوش هم به جشنواره ارتباطی نداشت، شاهد بی نظمی‌ و تداخل برنامه‌ای در این دوره نبودیم. اکثر کنسرت‌ها حتی بدون یک دقیقه تاخیر آغاز شدند. بالاخره در این جشنواره‌ تابوی آغاز دیرهنگام برنامه‌ها شکسته شد و معلوم شد که می‌شود در ایران هم سروقت کنسرت‌ها را اجرا کرد!
    5. قطعا یکی از اهداف برگزاری جشنواره‌ها آشتی دادن و آشنایی بیشتر مردم با آن اتفاق مهم فرهنگی است. جشنواره سی و یکم توانست به این مهم دست پیدا کند و مخاطبی نبود که بعد از دیدن کنسرت مورد علاقه‌اش ناراضی از سالن بیرون برود و این رضایت خود دستاوردی بزرگ برای مدیران برگزارکننده جشنواره به حساب می آید.

    این موارد تنها نگاهی اجمالی به نحوه برگزاری جشنواره سی و یکم و  مدیریت حمیدرضا نوربخش است و با گذشت زمان می توان نقاط ضعف و قوت این دوره را مفصل تر مورد بررسی قرار داد. از زمان اعلام سمت نوربخش به عنوان مدیر جشنواره سی و یکم که با هجمه‌ای از انتقادات و در مواردی سنگ اندازی‌های برخی مواجه شد؛ تاکنون گویی خسته و ناامید نشده و از تصمیماتش کوتاه نیامده و سعی می‌کند تمام تغییراتی را که در ساختار جشنواره بوجود آورده بود بدون کم و کاست اجرا کند. شاید همین پافشاری روی اعتقادی که داشت، باعث شد نتیجه رضایت بخشی در کارنامه کاری و هنری خود بجای گذارد. حمیدرضا نوربخش ثابت کرد که موسیقی و اهالی‌اش را خوب می‌شناسد و اگر به او اعتماد شود به راحتی در کوتاه ترین زمان سطح کیفی موسیقی و سلیقه شنیداری مردم را ارتقا خواهد داد. نوربخش با تجربه‌ای که بدست آورده می‌تواند از فردای اختتامیه به فکر جشنواره سی و دوم باشد و راهی را که آغاز کرده به بهترین شکل ادامه دهد. شاید اکنون بیشتر از هر زمان دیگری نیازمند همدلی و همراهی هنرمندان حوزه موسیقی با یکدیگر هستیم!

    شما می توانید تصویری از خودتان را در کنار دیدگاهی که می نویسید، قرار دهید!

    بدون دیدگاه

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    سیامک ساسانیان